محکوم

عاقبت ازمهرآن نامهربان محروم شد

عشق من تنها به تنهایی خود محکوم شد

ازهجوم غم نشد پیشانی ام یک لحظه باز

گرچه تکلیف دلم ازعشق خودمعلوم شد

تازه فهمیدم برایم تاچه حدی بود عزیز

زندگانی بعدازآن وقتی که نامفهوم شد

بی وفا صددفعه ازخاکم گذشت امانگفت

این همان بیچاره بودازعشق من مرحوم شد